Ustawa Prawo zamówień publicznych nie definiuje pojęcia świadczenia ciągłego, zatem zgodnie z art. 14 tej ustawy zastosowanie znajdą przepisy kodeksu cywilnego.
Doktryna prawa cywilnego definiuje pojęcia „świadczeń jednorazowych, okresowych i ciągłych". W przypadku świadczeń ciągłych wyznacznikiem zarówno rozmiaru jak i treści świadczenia jest czas. Świadczenie ciągłe polega bowiem na określonym, stałym zachowaniu się dłużnika przez czas trwania stosunku prawnego. Z istoty rzeczy spełnienie takiego świadczenia musi więc trwać przez pewien czas. Świadczenie ciągłe ma to do siebie, że nie da się w nim wyodrębnić poszczególnych zachowań dłużnika, które mogłyby być potraktowane jako samoistne świadczenia albo partie świadczenia. Charakter ciągły mają świadczenia wynajmującego, wydzierżawiającego, dającego w użyczenie, udzielającego pożyczki, przechowawcy, pracownika w stosunku pracy, zarządzającego, banku w umowie rachunku bankowego, świadczenia przedsiębiorstw dostarczających wodę, gaz, elektryczność.
W sprawie o sygn. akt: KIO 866/20 skład orzekający uznał, że świadczenie utrzymania terenu zielonego przez okres 12 miesięcy nie ma charakteru ciągłego, można w nim bowiem wyodrębnić pojedyncze świadczenia, których treść różni się w zależności od pory roku i warunków meteorologicznych.
W wydanym wyroku zaznaczono jednocześnie, że pogląd odwołującego na sposób zdefiniowania usługi ciągłej nie może być oparty na wykładni art. 19a ust. 3 ustawy o VAT, który usługę ciągłą definiuje jako usługę wykonywaną w sposób ciągły (por. wyrok NSA z 22 lutego 2019 r. w sprawie o sygn. akt l FSK 150/17), Ten tok rozumowania nie może znaleźć zastosowania na gruncie zamówień publicznych, gdzie zastosowanie posiłkowe znajdują wyłącznie przepisy kodeksu cywilnego.
Autor: Marek Okniński
